Γιατί «ξύπνησε» στις αγορές η συζήτηση για τον χρυσό;

 ...Θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε ένα διαφωτιστικό και καταγεγραμμένο στη διεθνή οικονομική και πολιτική φιλολογία επεισόδιο με ενδιαφέρουσες αναλογίες στο σήμερα.

Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 60' όταν ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον είχε περικόψει τους φορολογικούς συντελεστές ενώ ταυτόχρονα είχε ενισχύσει τις κοινωνικές κρατικές δαπάνες σε μία προσπάθεια να στηρίξει τη διακυβέρνησή του, συνεχίζοντας παράλληλα να «αιμορραγεί» οικονομικά και πολιτικά στο Βιετνάμ.

Ο τότε επικεφαλής της Fed (William McChesney) επιχείρησε να εξισορροπήσει την κατά 10% αύξηση των κρατικών δαπανών όσο αφορά τον πληθωρισμό (1965) με αύξηση των επιτοκίων.

Ο Τζόνσον, σχεδόν δημόσια, τον προκάλεσε λέγοντάς του ότι «τα παιδιά της Αμερικής πεθαίνουν στο Βιετνάμ» και αυτός αρνείται «να τυπώσει τα λεφτά που χρειάζονται για να νικήσουν...». Ο πρόεδρος της Fed υπέκυψε και υποχρεώθηκε να τριπλασιάσει την νομισματική κυκλοφορία από το 1965 μέχρι το 1969.

Σήμερα μισό αιώνα μετά, ο Πάουελ και οι άλλοι κεντρικοί τραπεζίτες έχουν... εκατονταπλασιάσει τη νομισματική κυκλοφορία, πολύ πριν τους το ζητήσουν, λόγω της ύφεσης και της πανδημίας. Και δεν μένει τίποτα άλλο για να δώσουν στον Μπάιντεν για να... κρατήσει την Καμπούλ, που μέχρι σήμερα έχει «κοστίσει» περί τα 2 τρισ. δολάρια σε χρέη στο αμερικανικό δημόσιο τα τελευταία 20 χρόνια.

Για ορισμένους οικονομολόγους, όπως και για τους πυροσβέστες, η φωτιά παλεύεται με τη... φωτιά. Και η φούσκα του χρέους με τη φούσκα του πληθωρισμού. Ίσως γι' αυτό ο χρυσός έχει αρχίσει να κινεί το ενδιαφέρον των αγορών... αλλά και της BIS, η οποία υποχρεώνει πλέον τις τράπεζες να καλύψουν τα στοιχήματα/παράγωγα χρυσού στα οποία έχουν ανοίγματα με φυσικό χρυσό, ή αλλιώς να κλείσουν τα συμβόλαια... 

Απόσπασμα άρθρου για τον χρυσό από το insider