Το ουσιαστικότερο πρόβλημα του κλάδου είναι ότι η μεγάλης κλίμακας εξόρυξη χρυσού απαιτεί τεράστια κεφάλαια, αλλά και σημαντική εξερεύνηση και ανάπτυξη. Την ίδια στιγμή τα νέα κοιτάσματα χρυσού είναι όλο και πιο δυσεύρετα, με πολλές υποψήφιες περιοχές να έχουν ήδη εξερευνηθεί.
Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Χρυσού μόνο το 10% περίπου των παγκόσμιων ερευνών χρυσού «περιέχει» αρκετό από το πολύτιμο μέταλλο προκειμένου να δικαιολογηθεί η εξόρυξη του, ενώ κάθε ορυχείο χρειάζεται κατά μέσο όρο 10 έως 20 χρόνια προτού να είναι έτοιμο για παραγωγή.
Επιπλέον, οι κυβερνητικές άδειες γίνονται όλο και πιο δύσκολο να εξασφαλιστούν και απαιτείται περισσότερος χρόνος για να λάβουν το «πράσινο φως» των ρυθμιστικών αρχών, κάνοντας την εξόρυξη μία εξαιρετικά χρονοβόρα διαδικασία. (σ.σ: H εξασφάλιση των απαιτούμενων αδειών για τις εταιρείες εξόρυξης μπορεί να διαρκέσει αρκετά χρόνια).
Τέλος, πολλά έργα εξόρυξης σχεδιάζονται για απομακρυσμένες περιοχές που απαιτούν υποδομές, όπως οδικές αρτηρίες, ηλεκτρική ενέργεια και υδροδότηση, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το κόστος για την κατασκευή αυτών των ορυχείων.
Συμπερασματικά, λοιπόν, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να ανακαλύψεις χρυσό, να βγάλεις άδεια για την εξόρυξη, να τη χρηματοδοτήσεις και να προχωρήσεις στην κατασκευή ενός ορυχείου. Βάση του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης λοιπόν και με την προϋπόθεση ότι η τελευταία θα παραμείνει έστω σταθερή, οι τιμές είναι θέμα χρόνου να πάρουν και πάλι την ανοδική τους πορεία.
Απόσπασμα από άρθρο της Μ.Βενέτη στο euro2day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου