Ποσοτική χαλάρωση ή QE

"Ως QE ονομάζουμε την ποσοτική χαλάρωση, μια πολιτική που ακολουθείται από τις κεντρικές τράπεζες όταν αυτές το κρίνουν σκόπιμο, σε μια προσπάθεια να αναζωογονήσουν τις δυνάμεις της οικονομίας. Δεν αφορά στο τύπωμα χρήματος. Ακολουθεί την οδό της δημιουργίας ψηφιακού χρήματος, παρέχοντας ρευστότητα στο σύστημα.
Αποδέκτες αυτού του ψηφιακού χρήματος, είναι οι εμπορικές, οι επενδυτικές τράπεζες και οι θεσμικοί επενδυτές που πωλούν τα χρεόγραφα που διαθέτουν στα χαρτοφυλάκια τους, όπως είναι τα κρατικά και τα εταιρικά ομόλογα, στις κεντρικές τράπεζες. Με αυτόν τον τρόπο αποκτούν κεφάλαια και ρευστότητα, που μπορούν ακολούθως να διοχετεύσουν στην αγορά, δανείζοντας εταιρείες για να αναπτυχθούν και ιδιώτες για να αυξήσουν την κατανάλωση τους. Ο τελικός σκοπός είναι η ανάπτυξη της οικονομίας.
Με δυο λόγια, οι κεντρικές τράπεζες αγοράζοντας ομόλογα τρίτων, δημιουργούν χρήμα, με σκοπό την αύξηση της κατανάλωσης και την χαμηλότοκη δανειοδότηση της οικονομίας.
Η ποσοτική χαλάρωση χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 2001 στην Ιαπωνία και αφορούσε στην δημιουργία χρήματος ύψους ¥30 τρισ. και είχε τετραετή διάρκεια.
Σήμερα η Bank of Japan, κατέχει το 40% της συνολικής κεφαλαιοποίησης του χρηματιστηρίου το Τόκυο και παρ’ όλη αυτήν την προσπάθεια, ο δείκτης Nikkei 225 βρίσκεται ακόμα σε επίπεδα χαμηλότερα πριν από το κραχ του 1991. Είναι στην ουσία ο μεγαλύτερος μέτοχος σε όλο το χρηματιστήριο, με ό,τι σημαίνει αυτό, από πλευράς ρίσκου, κινδύνου και ωφέλειας.
To γεγονός πως η Ιαπωνία δεν έχει επανέλθει ακόμα στα υψηλά προ της κρίσης δεδομένα, οφείλεται σε τρεις βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι η μείωση της παραγωγικότητας, ο δεύτερος είναι η πληθυσμιακή γήρανση και ο τρίτος είναι η πλήρης εξάρτηση της ιαπωνικής παραγωγής από τις εξαγωγές. Σας θυμίζουν κάτι αυτοί οι τρεις λόγοι; Μήπως ισχύουν σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν και στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Φυσικά και ναι, ειδικά τώρα με τις πολιτικές προστατευτισμού που υιοθετεί ο Λευκός Οίκος απέναντι σε μεγάλες κατηγορίες ευρωπαϊκών βιομηχανικών και λοιπών προϊόντων".

Τα παραπάνω ήταν αποσπάσματα από το άρθρο του Κ.Χαροκόπου στο liberal.

Δηλαδή οι Κεντρικές Τράπεζες παίζουν τον ρόλο του αγοραστή ομολόγων και άλλων χρηματιστηριακών προιόντων. Η διαφορά από τους υπόλοιπους αγοραστές του πλανήτη είναι ότι σε αυτοί όσα χρήματα και αν έχουν κάποια στιγμή τους τελειώνουν.
Οι Κεντρικές Τράπεζες δεν προβληματίζονται πού θα βρουν χρήματα καθώς τα έχουν ανά πάσα στιγμή πατώντας ένα κουμπάκι!
Το απλό ερώτημα που προκύπτει είναι, αν κάποια στιγμή θελήσουν να  πουλήσουν τα ομόλογα ή τις μετοχές που έχουν αποκτήσει, πού θα βρεθούν αγοραστές;